Iskierka serca w umarłym Świecie

Biegła szybko przed siebie, odrzucając gałęzie złotorośli  raniące jej ramiona.
–„Jeszcze troszkę, jeszcze troszkę już go prawie mam !” ,
- krzyknęła w myślach, biegnąc ile tchu w piersi przez gąszcz Ciemnego Lasu,
którego czarna otchłań wydawała się nie mieć końca.
Majestatyczne drzewa zdawały się utrudniać jej pościg,
chroniąc tajemnicę Ciemnego Lasu .Lecz ona zwinnie przeskakiwała korzenie drzew,
pełzające niczym węże pod jej małymi stópkami. Zatrzymała się gwałtownie przy jednym z drzew,
zastygając w bezruchu. Małą rączką odgarnęła z czoła złote pasmo włosów.
Jej duże bursztynowe oczy wyrażały zachwyt.Przez mieniące się liście
blaskiem tysiąca maleńkich świetlików, ujrzała jego świetlistą sylwetkę.
Stał piękny i dumny, niczym wyrzeźbiony grecki posąg.
Jego magiczny blask, rozświetlał konary drzew.
Pragnienie dotknięcia tego wspaniałego mitycznego zwierzęcia,
było dla niej spełnieniem dziecięcych marzeń. Patrzyła nie niego z zachwytem, podziwiając
złotą długą grzywę , spływającą łagodnie wzdłuż szyi. Dziewczynka delikatnym ruchem,
zrobiła krok w stronę jednorożca. Zwierzę wyczuwszy jej obecność, potrząsnęło grzywą,
z której wypłynęło stadko maleńkich elfików, które zbliżały się wprost do niej. Ich blask
był zabójczy dla każdego, kto nie władał zaklęciem magicznej tarczy.

-„Straż Jednorożca” -  szepnęła, osłaniając oczy dłońmi. I już traciła przytomność od
ich rażącego blasku, kiedy jakaś gwałtowna siła  uniosła ją w górę. Ciało dziewczynki
przeszył parzący prąd. Poczuła jak  z szybkością światła przemieszcza się przez
magiczne kręgi nieznanej energii, które rzucały jej małym ciałkiem. Jej ciało wirowało
w świetlistej otchłani. Po chwili już nic nie czuła lewitując bezwładnie w przestrzeni.

- Dziecko moje ,Yrianko, obudź się. –

Mała elfka  otworzyła oczy.
Nad jej twarzą nachylała się piękna złotowłosa kapłanka Marei
- Elereya. Jej zatroskane oblicze usmiechało się do niej.
–„Ach te kamienie teleportacyjne wciąż jeszcze nie tak doskonałe”

- Mamo widziałam go - wyszeptała mała Elfka
- kogo? Dziecko moje, kogo widziałaś? –
-Jednorożca- Dziewczynka uniosła głowę, rozglądając się bezradnie po komnacie.
-Jak się tu znalazłam?-
-Yrianko, musiałam Cię przywołać poprzez teleport. Tyle razy prosiłam, abyś nie chodziła
  Do Ciemnego Lasu. Aby dotknąć jednorożca musisz posiąść wiedzę magiczną. Mogłaś
  zginąć- Matka pogładziła potargane włosy dziewczynki.
-Śpij teraz, musisz odpocząć – Elereya, poprawiła poduszkę pod głową dziewczynki.
  Zdmuchnęła świecę w mosiężnym lichtarzu. Dziewczynka zamknęła oczy nasłuchując
  oddalające się kroki matki. Gdy całkiem ucichły, ześlizgnęła się z wielkiego łoża,
  zeskakując bosymi stópkami na posadzkę. Cicho zakradła się do rzeźbionych drewnianych
  drzwi. Wymknęła się na korytarz. Mijała kolejne olbrzymie drzwi z mosiężnymi klamkami
  w kształcie smoczych głów. Zatrzymawszy się przed  ostatnimi z nich, pomyślała –
  - „To tutaj,  zakazana komnata Mistrza magii Valdoriusa” -
   
Godzinę później w półmroku przebiegła do głównej bramy, przy której
ospale przemieszczały się postacie Elfów w lśniących zbrojach. Z bezpiecznej odległości
różdżką  zatoczyła świetlisty krąg w powietrzu, szepcąc zaklęcie, którego nauczyła
się pośpiesznie z księgi Valdoriusa. W jednej sekundzie pogrążeni we śnie strażnicy
osunęli się na ziemię. 

Biegła purpurową równiną, a jej długie, jasne pasma włosów czesał podmuch wiatru.
W jej małej główce kołatała jedna myśl – „Muszę zdobyć  ziarenka magicznego piasku.
Stworzę miksturę potrzebną do oswojenia Białego Jednorożca”
-Wiem gdzie znajdę ten magiczny piasek- szepnęła, śledząc  połyskujące w oddali
fale morskie. Przeskakując bosymi stopami ostre kawałki kamyków, biegła szczęśliwa wzdłuż
plaży. Nagle w zdumieniu zobaczyła  ludzką sylwetkę leżącą nieruchomo na piasku.
Podeszła ostrożnie. Przed Elfka, leżał mały chłopiec. Nachyliła się nad nim, jednocześnie
podpierając się różdżką mistrza Valdoriusa. Dotknęła małą rączką jego policzka.
– Kim on jest, skąd się tu wziął ?-  myśli kłębiły się w jej małej główce.
- Obudź się ! – szarpnęła nieprzytomnego chłopca za ramię.
Nie zareagował. Jego głowa bezwładnie oparła się policzkiem o piasek.
- „wiem, znam przecież zaklęcie przywracania świadomości” –
Stanęła blisko chłopca, wypowiadając zaklęcie… Ale w tej samej sekundzie
zrozumiała jaki straszny błąd popełniła, lecz  było już za późno .Czar zaczął działać
z nieubłaganą siłą.. Smuga oślepiającego wirującego światła otoczyła oboje dzieci.
Dziewczynka osunęła się na piasek upadając obok wciąż nieprzytomnego chłopca.
Czuła jak jej ciało staje się lekkie i bezwładne. Wszystko wokół zawirowało i pociemniało……..
Ostatnią jej myślą było –„Ach ,to nie to zaklęcie, wybacz mi, ten czar przeniesie nas do…………. ”-

Dźwięk kołatki odbił się echem po kamiennym bruku miasta Elfów. Wysokie rzeźbione  drzwi, zwieńczone ostrym łukiem ustąpiły pod naporem dłoni Mistrza Valdoriusa.
- eh, otwarte – mruknął  pod nosem – nasz mały urwis sprytnie się nam wymknął –
Spojrzał na małą Yriane, która przecierała piąstkami senne oczy.   
- Proszę moi mili, wchodźcie -  Dzieci posłusznie weszły do wnętrza korytarza,
którym z naprzeciwka biegła smukła, wysoka kobieta  odziana w jasną szatę.
-  Mistrzu Valdoriusie a co tu się dzieje ? – urwawszy w pół zdania, przystanęła zaskoczona
widokiem dwójki dzieci.
- Witaj droga Elereyo, o to spytaj proszę te dwa małe smyki. Na mnie już czas I tak mam mnóstwo roboty z doprowadzeniem kryształu laski do pierwotnego stanu.


Okno komnaty wypełniło się światłem. Złote promienie słońca rozświetlały
misternie wykonany witraż bogato zdobiony elfickim ornamentem.             
Mała elfka w półśnie przeciągnęła się, odrzucając małe ramiona na poduszkę.
Promień słońca rozświetlił jej dziecięcą buzię. Powoli otworzyła oczy, przed którymi
zamajaczył obraz wczorajszych zdarzeń. – Przed oczami zawirował niewyraźny widok zagniewanej twarzy Mistrza Valdoriusa. „Ale zaraz..” – przypomniała sobie-„tam był ktoś jeszcze…”- Jak w kalejdoskopie obrazy zdarzeń przeskakiwały w jej młodym umyśle. „Ciemny Las, Jednorożec, plaża i ten chłopiec, kimże on był ?Ahri, Ahri, Ahrimann…”dźwięk wymawianego imienia przywołał obraz twarzy chłopca o czarnych długich włosach. Odrzucając narzutę, zerwała się z posłania wybiegając na środek komnaty.
W kącie pomieszczenia stała inkrustowana toaletka, z misą pełną świeżej wody.
Obmyła czym prędzej twarzyczkę .Usłyszawszy kobiece kroki w korytarzu, pośpiesznie
ubrała się w jasną sukienkę, leżącą na poręczy fotela. Podbiegła do drzwi, szarpnąwszy rzeźbioną klamkę.
– ach zamknięte! – Zrozpaczona podbiegła do okna tarasu. Przecisnęła się na zewnątrz
przez balustradę, przytrzymując się pnącza winorośli. Małymi kroczkami przeszła do następnego okna z małymi kolumienkami. Nagle usłyszała trzask łamanej gałęzi i jej wiotkie ciało bezwładnie zawisło w powietrzu. Kurczowo trzymając się balustrady okna poczuła jak czyjeś dłonie wciągają ją do środka pomieszczenia. Podniosła główkę do góry a jej wzrok spotkał się ze wzrokiem małego mrocznego elfa.
Chłopiec z całych sił trzymał ją za ramiona, upadając razem z elfką na posadzkę komnaty.
-  Nic ci nie jest ? - Ahri wstał otrzepując ciemne ubranie.
- To ty mnie wczoraj teleportowałaś do tego miasta Elfów? – marszcząc ciemne łuki brwi spojrzał na nią ciekawie.
- Tak ja, ale ja nie chciałam …… chciałam użyć innego czaru, ja….  –  Speszona wzrokiem chłopca rozejrzała się niepewnie po komnacie.
Ahri obserwował małą elfkę a jego wzrok przykuł uwagę wiszący na szyi dziewczynki
mieniący się medalion.
- Co to za talizman ?
- To talizman ognistego smoka - wyszeptała, jakby to była największa tajemnica w elfickim świecie. Dziewczynka w milczeniu delikatnym ruchem palców przekręciła misternie rzeźbione wieczko medalionu , które powoli uchyliło się. W środku zaiskrzył się blaskiem mieniący się złoty proszek. Uśmiechnęła się tajemniczo i zbliżywszy talizman do twarzy chłopca, dmuchnęła delikatnie w złoty pyłek.
- Co robisz !?- krzyknął zaskoczony chłopiec próbując strzepnąć pyłek z twarzy i nagle poczuł, że z jego ciałem dzieje się cos dziwnego. W jednej sekundzie złoty pyłek otoczył oboje dzieci, wykonując świetliste kręgi wokół ich ciał . Obie postacie dzieci uniosły się do góry, lewitując w powietrzu.
- Nie bój się, nauczę Cię latać – Yriane wykonała płynny ruch małymi ramionami w powietrzu. Jej ciało zawirowało i uniosło się jeszcze wyżej. Skierowała się w stronę otwartego okna, przez które płynnie przeleciała.
Ahri wykonał podobny ruch w stronę okna i oboje szybowali już wysoko nad koronami drzew.
- pomożesz mi odnaleźć jednorożca i oswoić go? – zapytała wykonując w locie półobrót.

Yriane odwzajemniła spojrzenie Ahrie-go. Wtopiła wzrok w twarz mrocznego elfa, przyglądając się jego charakterystycznym ostrym rysom, symetrycznym  łukom czarnych brwi wykończonych małym zgrubieniem, rzeźbionym niczym relief nad portalem bram miasta Montt, którą widziała będąc niegdyś z matką w mieście mrocznych elfów. Jego przenikliwe spojrzenie niezwykłych źrenic otoczonych dwubarwnymi tęczówkami zahipnotyzowało ją. Nagle twarz mrocznego elfa rozmyła się w przeźroczystości, a w zakamarkach wspomnień małej Yriane ukazał się obraz  strzelistych misternie rzeźbionych wież sięgających chmur, które rozświetlał blask fioletu i purpury. Rzędy falujących arkad połączonych smukłymi kolumnami, niczym trzymające się za ręce tańczące mistyczne boginie, tworzyły majestatyczne cienie na rozległym placu tego niezwykłego miasta.
-Yriane – nagle usłyszała szept chłopca, który próbując przytrzymać się jej ramion,
osunął się na ziemię. Elfka szybko nachyliła się nad nim, trzymając jego dłoń, lecz w jednej sekundzie chłopiec stracił przytomność. Dopiero w tej chwili dostrzegła krople krwi w miejscu rozdartej koszuli na klatce piersiowej chłopca. Delikatnym ruchem dłoni odchyliła na bok fragment czarnej tkaniny odsłaniając krwawiącą ranę. Elfka uniosła swoje małe ramiona do góry wykonując półkoliste ruchy , jakby chciała złapać jakąś niewidzialną istotę.
– Musi mi się udać- Przymknęła oczy skupiając wszystkie zmysły swojej elfickiej
postaci jednocześnie przywołując magiczne siły największej kapłanki Marei.
Od niepamiętnych czasów, elfy potrafiły wykorzystywać swoją wrodzoną moc.
Moc uzdrawiania. Jednakże ta wspaniała siła elfów z każdym jej wykorzystaniem,
ku ratowaniu innych, mocno osłabiała ich samych, pozbawiając na długo życiowej energii.
Elficka starszyzna ostrzegała, iż nadużywanie magii uzdrawiania dla niedoświadczonego elfa może być nawet katastrofalne w skutkach, jeżeli w odpowiednim momencie nie spożyje on
eliksiru z nektaru kwiatów mirtri, unoszących się nad magicznymi źródłami . Mała Yriane pobierająca nauki u Mistrza Valdoriusa, wielokrotnie słyszała opowieści o zanurzaniu ciała osłabionego elfa w  źródłach mirtri , których strzegła najwyższa straż królowej Elfów.

Yriane w skupieniu powolnym ruchem zbliżyła dłonie do klatki piersiowej  chłopca,
który w gorączce wypowiadał jakieś niezrozumiałe słowa w języku mrocznych elfów.
Spod jej smukłych, drobnych palców wystrzeliły oślepiającym blaskiem smugi blado-żółtego światła. Niezwykła moc czaru uzdrawiania sprawiła, że cała przyroda wokół zawirowała niewidzialną siłą. Nagle elfka poczuła drżenie swojego ciała, które bezwładnie osunęło się na miękką połać mchu.  Resztkami świadomości ujrzała jak powoli oczy chłopca otwierają się....